“ผู้ยอมตนให้โลกครอบงำ แม้จะเป็นคนอิสระ ก็ไม่ต่างอะไรกับทาส”
มีมนุษย์จำพวกหนึ่ง ซึ่งยอมให้ผู้ที่นำลาภมาให้จูง จมูกใช้อย่างสะดวก มนุษย์จำพวกนี้เห็นลาภสักการเป็น เทพเจ้าอันสูงสุด เขายินดีทรยศต่อมิตร ต่อหน้าที่ ต่อผู้มีพระคุณ ต่ออะไรทุก ๆ อย่าง โดยเห็นแก่ลาภ อย่างเดียว
คนเช่นนี้ชื่อว่าเป็นคนละโมภ มีโลภะอกุศล ครอบงำในสันดาน แม้คนผู้นั้นจะมีอิสรภาพก็ชั่วขณะ เมื่อใดเงินทองมากองอยู่ตรงหน้า เขาก็ตกเป็นทาสของสิ่งนั้นทันที คนเช่นนี้ชื่อว่าเกิดมาเป็นบ่าวแท้ ไม่มีทางที่จะใช้อำนาจวาสนาให้รุ่งเรืองเป็นเครื่องประดับเกียรติยศ ลิโป้ เป็นตัวอย่างอันดีในเรื่องนี้
ลิโป้เป็นผู้มีกำลังสามารถ เป็นทหารที่เข้มแข็งพอที่จะตั้งตนเป็นหัวหน้าก๊กที่มีอำนาจได้อย่างดี แต่พอได้รับม้าเซ็กเทา ทองคำพันตำลึง พลอยสิบยอด เข็มขัดประดับหยก จากตั้งโต๊ะ ก็สลัดความเป็นใหญ่ ตัดหัวเต๊งหงวน พ่อเลี้ยง ซึ่งอุตส่าห์ทะนุถนอมตนมา แล้วก็ไปเป็นข้าสามิภักดิ์ต่อตั้งโต๊ะโดยง่าย
ผู้มีความโลภย่อมไม่รู้จักคุณคน ลิโป้เป็นข้าของตั้งโต๊ะได้นานเท่าที่ยังไม่มีผู้ใดนำลาภอย่างอื่นมาให้ แต่เมื่ออ้องอุน ผู้คิดกำจัดตั้งโต๊ะ นำมนุษย์ลาภ คือ นางเดียวเสี้ยนรูปงามมายกยอให้ ลิโป้ก็รีบแบมือรับ เลิกคิดถึงนายเก่า และพร้อมที่จะเป็นบ่าวของอ้องอุนต่อไป ในที่สุดตั้งโต๊ะก็ถึงอวสานด้วยทวนของลิโป้นั่นเอง
 |
| ลิโป้ถึงคราวอับจนที่เมืองแห้ฝือ |
ต่อจากนั้น ลิโป้ได้ระเหเร่ร่อนเป็น นักล่าโชคลาภ จนได้อยู่กับเล่าปี่ แล้วได้ตั้งตนเป็น หัวหน้าก๊กย่อม ๆ ก๊กหนึ่ง ลิโป้ได้ทรยศใครต่อใครมาหลายคน ในที่สุด ตนเองก็ถูกผู้อื่นทรยศเอาบ้าง เช่นนี้เป็นธรรมดา วิสัย กรรมชั่วย่อมต้องได้รับผลสนองในทางชั่วอย่างแน่นอน
ลิโป้ถึงคราวอับจนที่เมืองแห้ฝือ ได้มีจดหมายขอให้อ้วนสุด ยกทัพมาช่วย แต่อ้วนสุดไม่ยอมมา เพราะทราบว่าคำพูด ของลิโป้นั้น ไม่มีเงาของเกียรติยศ ครั้นแล้วดาบของโจโฉก็แยกหัวอันเต็มไปด้วยความโลภของลิโป้ออกเสียจากกาย เป็นอันว่าเวรย่อมสนองเวรด้วยประการฉะนี้
ที่ท่านกล่าวไว้แต่โบราณว่า โลภนักมักลาภหายนั้น เป็นความจริงแท้ มีเศรษฐีเป็นอันมากที่ไร้ความสุขเพราะอยากให้มีมากยิ่งขึ้น และเมื่อยิ่งมีมากขึ้นก็ยิ่งอยากเห็นสิ่งที่ตัวควรจะมีมากขึ้น
อันความอยากของมนุษย์ไม่มีที่สุด คอยสะกิดสะเกาให้มนุษย์ผู้มีความโลภ ต้องดิ้นรนกระวนกระวายอยู่เสมอ มีพ่อค้าเป็นอันมากที่ร่ำรวยแล้วกลับประสบความหายนะเพราะความโลภ โลภะเป็นอกุศลมูลที่คอยเผาผลาญไม่ให้ชีวิตมีความเย็นสงบได้
มหาสมุทรแห่งความโลภไม่รู้จักเต็ม แม้จะถมด้วยเมืองสวรรค์ทั้งเมือง น่าอนาถ มนุษย์ที่นั่งถ่างตา นอนก่ายหน้าผากตริตรองอยู่ตลอดคืน ในขณะที่สัตว์ทั้งหลายกำลังอยู่ในวิมานแห่งนิทรารมณ์ ก็เพราะสิ่งอันเดียว - โลภ
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของ "บุคคลภาษิตในสามก๊ก" ผลงานของอาจารย์เปลื้อง ณ นคร หรือนามปากกา ตำรา ณ เมืองใต้
กรุณาแสดงความคิดเห็น