สามก๊กการเมืองไทย ไม่จลาจล ก็ไม่ปฏิวัติ

สามก๊กการเมืองไทย บางก๊กตัวผู้นำไม่เคยยอมรับกติกา ลอยนวลอยู่เหนือปัญหา บางก๊กตัวผู้นำขลาดเขลา ควบคุมเสถียรภาพภายในก๊กไม่ได้ บางก๊กตัวผู้นำไร้ฝีมือ แต่ก็หวงไว้ซึ่งอำนาจ

“ถ้าการเมืองไม่เป็นต้นเหตุของการจลาจล การปฏิวัติจะไม่เกิดขึ้น”

     สถานการณ์บ้านเมืองไทย ช่วงใกล้จะมีการเลือกตั้ง บรรยากาศแห่งการแตกแยก แบ่งฝักแบ่งฝ่าย ใส่ร้ายป้ายสีเริ่มก่อตัวทีละเล็กทีละน้อย ผมในฐานะประชาชนคนไทยคนหนึ่ง ใจนึงก็รอวันจะไปใช้สิทธิ์ใช้เสียง เข้าคูหากาเบอร์ที่ชอบ แต่อีกใจนึงก็หวั่นใจ เพราะตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลก ก็ยังไม่เห็นความสวยงามในประชาธิปไตยแบบไทย ๆ

     การเมืองแบบไทย ๆ ขึ้นต้นโดยยกตนว่าเป็นประชาธิปไตย แต่พอเหลาลนไฟเข้า มักกลายร่างเป็นเผด็จการเสียงข้างมาก ตัดสินใจทำอะไรให้โดยยึดถือแต่ผลประโยชน์ส่วนตนและพวกพรรค แบบที่ฝรั่งเขาเรียก Tyranny of the majority

     เมื่อมีฝ่ายหนึ่งได้ อีกฝ่ายก็ย่อมเสีย การเมืองแบบนี้ สุดท้ายก็สร้างความเดือดร้อน กลายเป็นจลาจล ประชาชนถูกใช้เป็นข้ออ้าง ตกเป็นเครื่องมือของเกมการเมือง เข้ายึดสนามบิน, ปิดสนามหลวง, เผาเซ็นทรัลเวิลด์, Shut Down กรุงเทพ ฯลฯ

     ไทยทำร้ายไทย ไม่มีเครื่องมือไหนจะมาช่วยหยุด ... ทหารจึงตบเท้าเข้าปราบปราม

     ส่วนประชาชนผู้เคยเป็นวีรบุรุษในเหตุการณ์จลาจล บาดเจ็บล้มตายกันนักต่อนัก ก็ถูกการเมืองใช้เป็นเครื่องมือใส่ร้ายป้ายสีของฝ่ายก่อกับฝ่ายปราบ ก่อนจะค่อย ๆ เลือนหายไปตามกาลเวลาและความทรงจำ

     บางครั้งผมก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่บ้างที่ เผลอคิดไปว่า "หรือการเลือกตั้ง จะเป็นจุดอ่อนของระบบประชาธิปไตย" แบบที่โซคราติสนักปราชญ์ยุคกรีกโบราณเคยสงสัยอยู่เหมือนกัน

     ล่าสุดมีนักข่าวยิงถามถึง ผู้บัญชาการทหารบกว่า ทหารจะออกมาปฏิวัติอีกหรือไม่ ท่านก็ตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ถ้าการเมืองไม่เป็นต้นเหตุของการจลาจล การปฏิวัติจะไม่เกิดขึ้น”

     คำตอบนี้กลายเป็นประเด็นร้อนให้นักประชาธิปไตยได้วิพากษ์กันอย่างกว้างขวาง แต่ในมุมมองของผม คำตอบนี้เป็นคำตอบที่ธรรมดาสามัญมาก ๆ

     เหตุการณ์จลาจล บ้านเมืองโกลาหลวุ่นวาย รัฐบาลแก้ไม่ได้ ข้าราชการการเมืองแก้ไม่ได้ ตำรวจแก้ไม่ได้ ประชาชนแก้ไม่ได้ เหลือแค่ยาแรงคือ ทหาร

     เรื่องทำนองนี้ นับจากอดีตก็มีตัวอย่างมากมาย เช่นตัวอย่างยุคสามก๊ก

จากกองทัพธรรม กลายเป็นกองโจร กบฎเตียวก๊ก

     รัฐบาลฉ้อฉล ขุนนางกังฉิน ข้าราชการขี้ฉ้อ รีดไถกดขี่ประชาชน เตียวก๊กผู้วิเศษ มีตำราเรียกลมเรียกฝน สร้างกองทัพธรรมออกนำประชาชน เป็นกลุ่มคนโพกผ้าเหลือง ตั้งธงโค่นล้มรัฐบาล รวบรวมสมัครพรรคพวกได้นับล้านคน มุ่งหน้าเข้าล้อมเมืองหลวง

     กองทัพธรรมมีคนเข้าร่วมมากเข้า ภายหลังเริ่มคุมไม่ได้กลายเป็นกองโจร ผ่านเมืองไหนปล้นเมืองนั้น ประชาชนที่ไม่ได้เข้าพวกต้องเดือดร้อน ลุกฮือกลายเป็นกองกำลังอีกฝ่าย หวังช่วยรัฐบาลกวาดล้างโจร ซึ่ง เล่าปี่ กวนอู เตียวหุย สามพี่น้องร่วมสาบาน ก็อยู่ในข่ายของคนกลุ่มหลังนี้

     หลังจากประชาชนตีกัน ก็มีกองทัพทหารของ โฮจิ๋น อ้วนเสี้ยว โจโฉ ซุนเกี๋ยน ตั๋งโต๊ะ เข้าร่วมมหกรรม

     การปฏิวัติเกิดขึ้นตามมาหลายต่อหลายครั้ง ผู้นำรัฐบาลเปลี่ยนมือจาก โฮจิ๋น ตั๋งโต๊ะ อ้องอุ้น ลิฉุย กุยกี จนมาสู่มือ โจโฉ เหตุการณ์จึงพอบรรเทา แต่ก็เป็นเหมือนการปิดรอยร้าวไว้เพียงชั่วคราวเท่านั้น

     โจโฉ นายทหารใหญ่ผู้กุมอำนาจหลังจลาจล พยายามทำให้แผ่นดินสงบสุขจึงกลายเป็นผู้ร้ายในเรื่องสามก๊กแทน

โจโฉ นายทหารใหญ่ผู้กุมอำนาจหลังจลาจล

     เรื่องสามก๊กมีการจลาจลกันเกือบทั้งเรื่องกินเวลาเกือบร้อยปี จีนแบ่งออกเป็นก๊กวุย จ๊ก และ ง่อ วิธีการสุดท้ายกว่าบ้านเมืองจะรวมเป็นปึกแผ่น คือฝ่ายวุยใช้กำลังทหารบังคับข่มขู่ให้ผู้นำของฝ่ายจ๊กและง่อยอมแพ้ มัดตัวเองมาคุกเข่าเข้าคำนับแต่โดยดี

     ตอนจบของสามก๊ก ได้เฉลยเป็นนัยว่า ไม่ว่าจะด้วยหลักประชาธิปไตย หรือการปฏิวัติ หากตัวผู้นำของแต่ละฝ่ายยินยอมหรือจำยอมพร้อมใจ น้อมรับ ปฏิบัติตาม ปัญหาก็จบ

     "สามก๊กการเมืองไทย บางก๊กตัวผู้นำไม่เคยยอมรับกติกา ลอยนวลอยู่เหนือปัญหา บางก๊กตัวผู้นำขลาดเขลา ควบคุมเสถียรภาพภายในก๊กไม่ได้ บางก๊กตัวผู้นำไร้ฝีมือ แต่ก็หวงไว้ซึ่งอำนาจ"

     ปัญหาการเมืองไทยจึงขึ้นอยู่ที่ตัวผู้นำก๊กแต่ละก๊ก ว่าพร้อมจะเล่นตามกติกาและยอมรับแต่โดยดีหรือไม่

     เล่นเกมแล้วไม่ยอมแพ้ ก็ยุให้ชาวบ้านก่อจลาจล ยุให้ทหารปฏิวัติ แล้วก็ลอยตัวออกจากปัญหา รอแค่จะเลือกตั้ง วนเวียนเป็นวัฏจักร

     หลังเลือกตั้ง... ถ้าทุกฝ่ายทำได้อย่างภาพฝัน ทหารจะออกมาเป็นตัวร้ายทำไม ?

     โลกไม่ได้สวยอย่างที่ใครหลายคนคิด ประชาธิปไตยนั้นสวยงาม เป็นความใฝ่ฝัน เป็นภาพในอุดมคติ แต่มันก็เป็นเหมือนภาพมายา มีอะไรลับ ๆ มาบดบังตาเสมอ