คิดถึง(สามก๊ก)วิทยา

มา “วัด” กันมั้ย ใคร “คิดถึง” กว่ากัน

     ระยะหลัง ๆ มานี้ สามก๊กวิทยา ไม่ค่อยได้อัพเดทบทความในบล็อก เพราะต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด ไม่มีเวลาใช้คอมพิวเตอร์เลย จากที่เคยคิด เคยเขียนแต่เรื่อง “สามก๊ก” ไม่เว้นว่างวัน พอห่างหายไปนานก็ทำให้เกิดอาการ “คิดถึง”

     และด้วยความ “คิดถึง” อันหนักหน่วงนี้เองที่ผลักดันให้ ไม่ว่าจะยุ่งวุ่นวายขนาดไหน ก็ต้องหาเวลามานั่งเขียนบทความ จนแล้วจนรอดให้ได้

     วันที่ 20 มีนาคม พ.ศ.2557 ภาพยนตร์ไทยเรื่อง “คิดถึงวิทยา” (Teacher's Diary) มีกำหนดเข้าฉายพร้อมกันทั่วประเทศ กำกับโดย นิธิวัฒน์ ธราธร นำแสดงโดย บี้ สุกฤษฎิ์ วิเศษแก้ว และ พลอย เฌอมาลย์ บุญยศักดิ์ เนื้อเรื่องเป็นแนวความรัก ขำขัน โรแมนติก แต่ที่สะดุดใจก็คือ ชื่อเรื่องของภาพยนตร์เรื่องนี้ ช่างสัมผัสกับชื่อบล็อก "สามก๊กวิทยา" เหลือเกิน น่าจะเอามาเขียนเป็นบทความเบาๆ ให้พอบรรเทาความคิดถึงได้สักเรื่อง

      ในเรื่องสามก๊กของเรานั้น หากจะกล่าวถึงความ “คิดถึง” คงน้อยนักที่จะมีบทของคู่รักหญิงชาย เพราะวรรณกรรมเรื่องนี้ มุ่งเน้นที่เนื้อหาของคุณธรรมน้ำมิตร และกลอุบายในการทำสงคราม ความคิดถึงโดยมากจึงปรากฏในลักษณะของ นายกับบ่าว พี่กับน้อง ศัตรูกับศัตรู

      ขอยกตัวอย่างสัก 3 ราย ให้พอได้หายคิดถึง และวัดกันเล่น ๆ ว่าใครคิดถึงใคร มากกว่ากัน

โจโฉกับกุยแก

     โจโฉเคยกล่าวอาลัยรักกุยแกต่อหน้าที่ปรึกษาทั้งปวง ในพิธีศพของกุยแกว่า “ครั้งนี้กุยแกมาถึงแก่ความตาย อุปมาเหมือนเทพดาทำลายชีวิตเราเสีย, อายุท่านทั้งนี้กับเราก็คราวกัน แต่กุยแกนั้นอายุอ่อนกว่าเรา เราคิดไว้ว่า แม้ตัวเราตายจะได้ฝากบุตรแลครอบครัว มอบการทั้งปวงไว้ให้กุยแกช่วยทำนุบำรุงสืบไป กุยแกก็มาตายเสียก่อนดังนี้ไม่ควรเลย ที่ไหนตัวเราจะมีความสบาย”

     นอกจากนี้โจโฉยังเคยกล่าวถึงกุยแกเมื่อครั้งพ่ายศึกยุทธนาวีที่ผาแดงอีกว่า “ซึ่งเราร้องให้เพราะเหตุคิดถึงกุยแก แม้กุยแกยังไม่ตายก็จะได้มาด้วยเรา เราก็จะไม่ยากถึงเพียงนี้”

     เห็นได้ว่าโจโฉนั้นคิดถึงกุยแกมาก ส่วนกุยแกเองนั้นแม้จะอายุสั้นแต่ก็มีความคิดถึงโจโฉอยู่จวบจนวาระสุดท้าย เพราะก่อนสิ้นใจ เขาได้วางแผนช่วยโจโฉพิชิตแผ่นดินเลียวตั๋ง และครองแผ่นดินทางตอนเหนือของประเทศจีนได้สำเร็จ (อ่านเพิ่มเติมได้ในบทความ “กุยแกก็แค่หมอดู”)

วัดความคิดถึง : โจโฉคิดถึงและอาลัยอาวรณ์กุยแกอยู่หลายปี ส่วนกุยแกคิดถึงโจโฉจวบจนลมหายใจสุดท้าย จึงยกให้ เสมอกัน

จิวยี่กับขงเบ้ง

จิวยี่ อิจฉาริษยาในความรู้ความสามารถของขงเบ้ง ทุกลมหายใจเข้าออกของเขาคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเขาต้องเหนือกว่าและกำจัดขงเบ้งให้ได้ จิวยี่เสียกลให้ขงเบ้งหลายต่อหลายครั้ง ก่อนจิวยี่ตาย คนที่เขาคิดถึงไม่ใช่เสียวเกี้ยว ภรรยาสาว หรือซุนกวน เจ้านาย แต่เป็นศัตรูคู่อาฆาตอย่างขงเบ้ง เพราะเขาพูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ ก่อนสิ้นใจว่า “เทพดาองค์ใดหนอซึ่งให้เราเกิดมาแล้ว เหตุใดจึงให้ขงเบ้งเกิดมาด้วยเล่า”

ส่วนขงเบ้ง แสดงความคิดถึงจิวยี่ด้วยการไปเคารพศพจิวยี่ และร้องไห้พรรณนาถึงคุณงามความดีของจิวยี่ จนชาวกังตั๋งทั้งเมือง รู้สึกตื้นตันและให้อภัยขงเบ้ง (อ่านเพิ่มเติมในบทความ “เจ็ดอาลัยรักจิวยี่”)

วัดความคิดถึง : จิวยี่คิดถึงขงเบ้งในทางความแค้นแต่ก็คิดอยู่จนลมหายใจสุดท้าย ส่วนที่ขงเบ้งคิดถึงจิวยี่ แม้จะซื้อใจคนทั้งกังตั๋งได้ แต่นั่นก็เป็นเพียงการแสดงตบตา จึงขอยกให้ จิวยี่เป็นผู้ชนะ

กวนอูกับจิวฉอง

      เรื่องกวนอูกับจิวฉองนี้แทบจะเป็นตำนาน เพราะศาลเจ้าหรือรูปบูชาของกวนอูจะต้องมีรูปจิวฉองคอยรับใช้ถือง้าวอยู่ด้วย กวนอูพบกับจิวฉองเมื่อครั้งพาสองพี่สะใภ้บุกเดี่ยวเดินทางพันลี้ ด้วยความที่จิวฉองเป็นโจรป่า พี่สะใภ้จึงไม่ยอมให้จิวฉองเข้ามาร่วมขบวนเดินทางด้วย โดยยกตัวอย่างก่อนหน้า ที่เลียวฮัวจะของเข้าด้วย แต่กวนอูไม่ยอม

     จากกวนอูที่เคยเชื่อฟังพี่สะใภ้ คราวนี้กวนอูกลับดื้อดึง ขอให้จิวฉองร่วมเดินทางไปด้วย โดยยกคำกล่าวของจิวฉองมาอ้างกับพี่สะใภ้ว่า

     “ตัวข้าพเจ้าเกิดมาเป็นชายชาติทหาร ได้ทำชั่วพลัดไปเป็นพวกโจร อุปมาเหมือนเข้าที่มืด บัดนี้มาพบท่านเหมือนหนึ่งออกที่สว่าง หรือว่าพี่สะใภ้ของท่านเห็นว่าเป็นพวกโจรอยู่ไม่ควรที่จะเอาไป แลพวกเพื่อนทั้งนั้น ข้าพเจ้าจะให้อยู่ด้วยหุยง่วนเสียว แต่ตัวข้าพเจ้าจะขอถือแส้ม้าตามท่านไปกว่าข้าพเจ้าจะสิ้นชีวิต”

     ส่วนจิวฉองนั้นคิดถึงกวนอูตั้งแต่ก่อนพบกวนอูเสียอีก เพราะจิวฉองได้ยินกิตติศัพท์ของกวนอูมาตั้งแต่สมัยโจรโพกผ้าเหลือง ก็นับถือ ตั้งใจจะมาอยู่ด้วย รวมทั้งในวาระสุดท้าย แม้จะไม่ได้ถูกตัดหัวพร้อมกับกวนอู เพราะกวนอูมอบหมายให้ดูแลเมืองเป๊กเสีย แต่พอจิวฉองรู้ข่าวว่ากวนอูตายแล้ว เขาก็เอาดาบเชือดคอตายทันที (อ่านเรื่องของจิวฉองเพิ่มเติมได้ใน “Joke จิวฉอง”)

วัดความคิดถึง : กวนอูกล้าต่อรองกับพี่สะใภ้เพราะคิดถึงจิวฉอง และตั้งให้เป็นทหารคนสนิท คอยรับใช้ติดตามไปทุกหนแห่ง ส่วนจิวฉองคิดถึงกวนอูตั้งแต่ในวันแรกที่ได้ยินชื่อเสียง ไปจวบจนลมหายใจสุดท้าย ยากนักที่จะหาใครสักคนที่จงรักภักดี ยอมสละชีพให้แก่กันขนาดนี้ จึงสมแล้วที่เขามีผู้เคารพกราบไหว้อยู่ในศาลเจ้า ทั้ง ๆ ที่เป็นตัวละครสมมุติ งานนี้ของยกให้ จิวฉองเป็นผู้ชนะ

   ขอยกตัวอย่างความคิดถึงไว้เพียงเท่านี้ เพราะมีเวลาจำกัด และอยากจะบอกกับทุกท่านไว้ว่า คิดถึงใคร ก็ขอให้บอกเขาไปเลยว่า “คิดถึง” ไม่ต้องรอ “วัด” กันให้เสียเวลาหรอกครับ ... สวัสดี

ตัวอย่าง คิดถึงวิทยา The Teacher's Diary Official Trailer